chin
Français
Étymologie
- De l’arabe ﺵ, chin.
Nom commun 1
chin \ʃin\ masculin
Traductions
Nom commun 2
Singulier | Pluriel |
---|---|
chin | chins |
\tʃin\ |
chin \tʃin\ masculin
- (Zoologie) Variante orthographique de tchin (épagneul japonais).
Nom commun 3
Singulier | Pluriel |
---|---|
chin | chins |
\ʃin\ |
chin \ʃin\ masculin
- (Métrologie) (Antiquité)
- Erreur Lua dans Module:exemples à la ligne 99 : Paramètre « CHIN, ancienne mesure de capacité des Chinois. Le chin était la 100<sup style="font-size:83.33%;line-height:1">e</sup> partie du kou et valait 100 ho » inconnu.
Holonymes
Méronymes
Traductions
Ancien occitan
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Références
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Anglais
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
chin \Prononciation ?\ |
chins \Prononciation ?\ |

chin
chin \Prononciation ?\
- (Anatomie) Menton.
Prononciation
- États-Unis : écouter « chin [Prononciation ?] »
- Connecticut (États-Unis) : écouter « chin [Prononciation ?] »
Anagrammes
Occitan
Étymologie
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
chin \ˈt͡ʃi\ |
chins \ˈt͡ʃis\ |
chin \ˈt͡ʃi\ (graphie normalisée) masculin (pour une femelle, on dit : china)
- Chien.
- (Armement) Pièce d’une arme à feu.
Notes
- Cette forme est prépondérante dans une grande partie du domaine occitan (limousin, provençal, vivaro-alpin, parlers biterrois et montpelliérain, entre autres). En languedocien, la variante can ne semble dans l’actualité usitée qu’en rouergat (conjointement avec chin). On la trouve également en provençal.
Prononciation
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Jòrge Fettuciari, Guiu Martin, Jaume Pietri, Dictionnaire provençal français - Diccionari provençau francés, L'Escomessa, CREO Provença, Edisud, Aix-en-Provence, 2003, ISBN 2-7449-0464-3
- Loís Alibèrt, Dictionnaire occitan-français selon les parlers languedociens, Institut d’Estudis Occitans, 1997 ISBN 2-85910-069-5
- Christian Camps, Atlas linguistique du Biterrois, Institut d’études occitanes, Béziers, 1985
- (ca) Aitor Carrera, L'Occità: Gramàtica i diccionari bàsics - Occità referencial i aranès, 2011, p. 190
- Joan Coromines, Diccionari etimològic i complementari de la llengua catalana, T. IV, p. 578
- Jean-Claude Rixte, Jean-Alexandre Cluze, Dictionnaire des dialectes dauphinois anciens et modernes par l’abbé Louis Moutier, IEO-Drôme/ELLUG, Montélimar/Grenoble, 2007
- Aimé Vayssier, Dictionnaire patois-français du département de l’Aveyron, [1879] 2002, ISBN 2-7348-0750-5, Éditions Jean Laffite → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.