benedictus
Latin
Étymologie
- De benedico (« bénir »).
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | benedictus | benedictă | benedictum | benedictī | benedictae | benedictă |
Vocatif | benedicte | benedictă | benedictum | benedictī | benedictae | benedictă |
Accusatif | benedictum | benedictăm | benedictum | benedictōs | benedictās | benedictă |
Génitif | benedictī | benedictae | benedictī | benedictōrŭm | benedictārŭm | benedictōrŭm |
Datif | benedictō | benedictae | benedictō | benedictīs | benedictīs | benedictīs |
Ablatif | benedictō | benedictā | benedictō | benedictīs | benedictīs | benedictīs |
benedictus
Prononciation
- \be.neˈdik.tus\, [bɛnɛˈd̪ɪkt̪ʊs̠] (Classique)
- \be.neˈdik.tus\, [beneˈd̪ikt̪us] (Ecclésiastique)
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.